Trauma betekent (psychisch emotionele) wond. Velen van ons raken ergens in de loop van het leven emotioneel gewond. Dat kan al gebeuren in de aanvang van het leven waarin we kwetsbaar, hulpeloos en afhankelijk zijn. Waar we ons hebben aan te passen aan het gezinssysteem en de omgeving waar we terecht zijn gekomen.
Het effect van die verwonding: traumatisering, is onder andere dat we innerlijk verdeeld raken, dat we de verbinding met ons eigen weten kwijt kunnen raken en ons zelfvertrouwen wankel aanvoelt. Dat we niet goed kunnen voelen wat we willen, wat onze koers is en waar ons hart sneller van gaat kloppen. Omdat we bijvoorbeeld te veel in ons hoofd zijn gaan leven. Soms gaan we hierdoor een leven leiden dat niet werkelijk past, of niet werkelijk prettig voelt. Of willen we iets veranderen in ons leven, maar blijkt in de praktijk dat we dit om onverklaarbare reden niet kunnen bereiken.
Het is niet vanzelfsprekend dat waar we tegenaan lopen als volwassene terug te voeren is op onze vroege ontwikkeling en de effecten van onze prille ervaringen. Ook omdat we daar niet altijd concrete herinneringen aan hebben, juist als het gaat om de periode voordat er cognitie en taal ontwikkeld is.
In mijn leven en in mijn praktijk blijkt telkens dat de erkenning en het op een dieper niveau toelaten van hetgeen we hebben meegemaakt wezenlijk en essentieel is. Dat we daarmee veel inzicht, begrip en compassie voor onszelf krijgen. En vandaaruit een betere verbinding met wie we zijn, wat we willen, wat ons lief is en hoe we willen leven.
Daarmee kunnen ook relaties vloeiender gaan verlopen. Relaties met je partner, kinderen, collega, leidinggevende.
Harnas
Onderdeel van het innerlijke proces vormt het blootleggen van je verdedigingsmechanismen, je harnas. Alles wat je bent gaan doen om jezelf te beschermen tegen pijn, gekwetst worden, beter gezegd: tegen gekwetst zijn. Een harnas dat we allemaal ontwikkelen en dat ooit nodig was. Maar jou nu niet meer beschermt maar beperkt. Dat het volledige contact met jezelf en je omgeving verhindert.
Ergens in je leven komt er een moment dat het harnas niet meer lijkt te werken. En je op een kruising staat met de keuze: ga ik het gevecht aan en verstevig ik mijn harnas of geef ik me gewonnen en breek ik langzaam mijn harnas af?
Voor dat laatste is moed nodig. Het is zo veel makkelijker om je pijn te projecteren op anderen dan deze te durven voelen. Omdat er ergens in jou een overtuiging kan zijn: als ik dit allemaal ga voelen overleef ik het niet.
Als je de moed vindt om jezelf te voelen, zal je ervaren je dat je juist gaat leven, met meer levensenergie, meer vreugde, meer inspiratie, meer waarachtigheid. En minder angst, lijden, onderdrukte pijn en verdriet.
Er is ook nieuwsgierigheid voor nodig, nieuwsgierigheid als bron van zelfontwikkeling. Nieuwsgierigheid waarom je reageert als je doet, nieuwsgierigheid naar wat jou drijft, wie je werkelijk bent, wat je kwaliteiten en je valkuilen zijn.
